Rozdział III: Kiedy nie wszystko idzie zgodnie z planem

Krótka informacja - została uzupełniona zakładka "O autorce i blogu". 

Zainteresowanych zapraszam do zapoznania się z nią :)

Bez zbędnego przedłużania - życzę miłego czytania!

* * *

" Ciemne sprawy najlepiej załatwiać po ciemku."

J.R.R. Tolkien

" Hobbit"

* * *

To, co głównie upodabnia i łączy ze sobą wszystkie Ukryte Wioski Ninja, to zawziętość, z jaką strzegą swych sekretów. Jedną z najbardziej żarliwie chronionych rzeczy, są techniki ninjutsu, przekazywane w klanach z pokolenia na pokolenie. Niektóre jutsu są tak potężne i zyskały tak ogromną sławę, iż klany ninja gotowe są toczyć ze sobą wojny, byleby tylko wykraść ich tajemnicę. Pod tym względem Cienie nie różnią się od innych Ukrytych Wiosek. No, może na pierwszy rzut oka. W rzeczywistości całe pokolenia Wojowników Cienia oddało życie, by uchronić ich przed zdemaskowaniem. I nie chodzi tu tylko o same jutsu, o nie. Od wieków najważniejszym priorytetem dla ich działań było pozostanie w całkowitej separacji ze światem zewnętrznym. Z uporem dążono do tego, by Cienie kojarzyli się z legendą, by wszyscy uznali ich za mit, baśń. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta - niektóre sprawy, zwłaszcza te ciemne, należy załatwiać po ciemku. A ci, co ważą się zagłębiać w największy mrok chcą pozostać niezauważeni, zapomniani. Ponieważ są rzeczy, które lepiej by nigdy nie ujrzały światła dnia. I ludzie, o których lepiej, by nikt nie pamiętał...

* * *

- Khiaaa!

Przerażona dziewczynka skuliła się na łóżku. Wstrząsające jej ciałem konwulsje stopniowo zaczęły maleć, aż w końcu zupełnie ustąpiły. Rysy Ayu złagodniały - z twarzy znikł grymas bólu, przywracając urodę właścicielce. Leżąc tak z rozrzuconymi w nieładzie błękitnymi włosami,  przypominała bezbronnego, rannego ptaka, który nie jest w stanie wzbić się w powietrze. Nariko opuściła ręce. Delikatnie pogładziła policzek podopiecznej. Ta, pod wpływem jej dotyku, drgnęła i otworzyła szeroko oczy. Oczy błękitne i przejrzyste jak tafla wody. Oczy tak czyste i niewinne, że mogłyby należeć do samego anioła. Teraz bił z nich taki strach, iż kobieta czuła jak przepełnia ją bezsilna złość. Zacisnęła z całych sił pięści.

"Obiecałam, obiecałam, że nie pozwolę, by kiedykolwiek więcej się bała. Jak zwykle nie udało mi się dotrzymać danego słowa..."

Ayumi skierowała swe prześliczne oczy na opiekunkę.

- Niko-chan - załkała dziewczynka. - Niko-chan, ja... - głos uwiązł jej w gardle.

Ayu zaniosła się płaczem, skrywając twarz w dłoniach. Nariko przysunęła się bliżej i objęła ją bez słowa. Dziewczynka wtuliła się w nią, drżąc jak listek na wietrze. Płomiennowłosa starała się ją uspokoić, kołysząc w ramionach.

- No już już, cicho, nie płacz Ayu, bo i ja się zaraz rozpłaczę - wyszeptała, całując ją w czubek głowy.

Ayumi oderwała się od niej.

- Nnnie kkłam, Nnniko-chan. Tttyy nnigy nnie ppłaczesz - wydukała z wyrzutem.

Nariko uśmiechnęła się blado.

- Sztuką nie jest chowanie w sobie emocji, ale uwalnianie ich wtedy, kiedy nikt nie patrzy. A swoją drogą, nie ma bardziej przygnębiającego widoku niż łzy wojowniczki.

Ayu chlipnęła, starając się uspokoić.

- Nie będę się już mazać - powiedziała hardo, wycierając buzię rękawem.

- Moja dzielna Ptaszynka - Nariko z czułością pogładziła ją po włosach.

Przez kilka minut obie siedziały naprzeciwko siebie w milczeniu. Mistrzyni i uczennica. Dwie przyjaciółki, będące dla siebie jak siostry. Albo jak matka i córka.

- To było takie realne, Niko-chan, takie prawdziwe... - zaczęła powoli Ayumi.

Nariko chciała jej przerwać, ale niebieskowłosa gestem nakazała milczenie. Musiała to z siebie wyrzucić.

- Byłam sama, samiuteńka jak palec, żadnej żywej duszy w pobliżu. Mimo to czułam, że coś mnie bez przerwy obserwuje. Wszędzie wokół mnie tylko czerń i czerwień, zgliszcza domów, spalone drzewa, zwęglone gruzy... I wszędzie ten odór. Popiołu, węgla i... śmierci. Trupi zapach, tak to chyba nazywa Takeshi. Czułam się tak, jakbym oddychała przez wodorosty. Trudno mi było złapać oddech, brakowało mi powietrza. I nagle to uczucie, że ktoś mnie śledzi nasiliło się... Myślałam, że zaraz zwariuję ze strachu, że jeśli zostanę w miejscu, to to coś w końcu mnie dorwie i zabije. Zaczęłam uciekać. Nie patrzyłam gdzie biegnę, chciałam tylko jak najszybciej się od tego oddalić. I... i wtedy potknęłam się. Upadłam, a kiedy odwróciłam się żeby zobaczyć, co to było...- głos jej się załamał, a po policzkach znów popłynęły łzy. - To było ciało, Niko-chan, przewróciłam się o ludzkie zwłoki, ale.. one były spalone, zwęglone i obdarte ze skóry, a... a kiedy tak stałam i gapiłam się na nie, coś w środku nich trzasnęło i brzuch trupa nagle pękł, wszystkie wnętrzności wypłynęły, a z nimi...

Ayu blada jak śmierć zerwała się biegiem z łóżka. Do łazienki wbiegła w ostatniej chwili. Żołądek podskoczył jej do góry, poczuła się tak, jakby ktoś ściskał jej trzewia z całych sił. Dziewczynka gwałtownie zwymiotowała. Nariko upewniwszy się, że nic poważniejszego jej nie grozi, pobiegła do kuchni. Zanim znalazła to, czego szukała, zawartość jednej z szafek wylądowała na podłodze. Kilka buteleczek roztrzaskało się z hukiem, a to, co było w ich środku rozlało się po deskach. Nariko ze szklanką wody w jednej ręce, a małym woreczkiem w drugiej, przeskoczyła przez ten cały bajzel. Gdy wróciła, Ayu leżała w łóżku aż po nos przykryta kołdrą. Wciąż była bardzo blada, ale oczy powoli odzyskiwały swój dawny blask.

- Przepraszam za to, ale..

- Nie musisz się tłumaczyć. Przyniosłam ci coś na "bezpieczny sen". Zaczekaj sekundkę.

Nariko wyciągnęła rękę ze szklanką przed siebie. Poczuła chakre spływającą do jej dłoni i ciepło, jakie ze sobą niosła. Woda w naczyniu zaczęła bulgotać. Kobieta wsypała zawartość woreczka do wrzątku.

- Uważaj, nie poparz się - ostrzegła podając szklankę Ayumi.

Dziewczynka ostrożnie wypiła cały płyn, lekko krzywiąc się przy tym.

- Niedobre - stwierdziła odstawiając pustą szklankę.

- Wiem, ale...

- ... nie ważne jak smakuje, ważne jak działa - dokończyła za nią Ayu.

Nariko uśmiechnęła się do niej.

- Śpij dobrze - wyszeptała, otulając ją kołdrą.

- Tylko błagam cię, nie życz mi kolorowych snów - dodała pośpiesznie Ayumi. - Wolałabym przez jakiś czas nie mieć żadnych...

* * *

Tayuu po raz ostatni sprawdzał, czy wszystko jest przyszykowane jak należy. Każdy składnik, każdy element musiał znajdować się na swoim miejscu, niczego nie mogło zabraknąć. Wolał nie myśleć o tym, czym przypłaciłby za swoje niedopatrzenie. Stanął przed marmurowym piedestałem, na którym spoczywała wiekowa, zniszczona księga, oprawiona w wytartą, czarną skórę.  Mężczyzna z lekkim wahaniem otworzył ciężki wolumin, odruchowo drgając, gdy pod palcami poczuł dotyk zimnej skóry. Jakoś nigdy za specjalnie nie był ciekaw, z czego ją ściągnięto. Miał co do tego najgorsze przeczucia. Uważnie omiótł wzrokiem komnatę. Małe, lodowato zimne pomieszczenie, wypełnione było najdziwniejszymi i zarazem najbardziej niebezpiecznymi przedmiotami na świecie, a przynajmniej w tym jego zakątku. W sali panował mrok, który rozpraszały jedynie chybotliwe płomienie czterech czarnych świec, ustawionych w kątach. W rzeczywistości dawały one więcej posępnego, gryzącego dymu niż światła. Na samym środku, wewnątrz narysowanej białą kredą pieczęci,  stał drugi marmurowy piedestał. Na nim spoczywała ociekająca jeszcze krwią odcięta ludzka głowa, należąca do starszego mężczyzny. Martwa twarz wykrzywiona była w groteskowy, przyprawiający o ciarki uśmiech. Wyglądało to tak, jakby ofiara przed śmiercią, a nawet po, do końca nie wierzyła w to, co ją spotkało. Szkliste, wytrzeszczone oczy patrzyły pusto przed siebie. Mimo to Tayuu miał wrażenie, iż obserwują uważnie każdy, nawet najmniejszy jego ruch. Tsubasa zacisnął mocno powieki i wziął głęboki oddech. Musiał się uspokoić, oczyścić swój umysł i maksymalnie się skoncentrować. Zamierzał zakłócić spokój umarłych, a coś takiego lepiej robić z chłodnym umysłem. Zbyt duża ilość adrenaliny i niecierpliwość zdołały już niejednego zgubić. Chociaż w tych sprawach nie należał do nowicjuszy, denerwował się jakby to był jego pierwszy raz.

"Może faktycznie trzeba to było pozostawić Nariko?" - pomyślał, wzdychając ciężko.

Jej takie rzeczy wydawały się w ogóle nie przerażać, wręcz przeciwnie - miał wrażenie, jakoby wszystkie siły nieczyste i złe duchy śmiertelnie się jej obawiały. Tayuu powoli otworzył oczy. Wdech i wydech. Poczuł jak jego serce zwalnia, niemal przestał słyszeć jego bicie. Czuł się tak, jakby czas stanął w miejscu. Wszystkie jego zmysły uległy wyostrzeniu, przez jego ciało przepływała ogromna ilość chakry. Czuł się jak po zażyciu narkotyków. Teraz był gotów. Szybkimi ruchami wykonał serię pieczęci, po czym gwałtownie wyrzucił ręce przed siebie, w stronę piedestału, na którym spoczywała ludzka głowa.

- Ninpo: shisha no omo*! - wykrzyknął, a jego głos odbił się echem od murów.

Przez chwilę nie działo się zupełnie nic. Nagle pieczęć rozbłysła jasnym, oślepiającym światłem, a z wyciągniętych dłoni mężczyzny wystrzeliły czarne, płomienne języki, sunące z zawrotną szybkością wprost ku piedestału. Zaczęły jak węże pełznąć po marmurze do góry, żeby potem wsiąknąć w każdy otwór głowy. Gdy już ostatni z nich znalazł się we wnętrzu czaszki, rozległ się wysoki, przeszywający krzyk, od którego można było zwariować. Głowa zadygotała, gałki oczne poczęły obrzydliwie wirować, a z rozchylonych ust wysunął się spuchnięty, fioletowy język.

- Ghaaa! Ccczegghhoo! - z martwych warg wydobył się jękliwy, trudny do zrozumienia głos.

-  Nakazuję ci przemówić, duszo potępiona, i odpowiedzieć na moje pytania!

Oczy wewnątrz czaszki przestały się kręcić, skupiając swój wzrok na Tayuu.

"A więc zaczynajmy" - pomyślał Tsubasa, włączając ukryty dyktafon.

* * *

Szybciej szybciej. Przemykał wąskimi uliczkami, skakał po dachach budynków tego czarno-białego świata. Szybciej. Mijani ludzie poruszali się jak na spowolnionym filmie, uświadamiając sobie o jego obecności, gdy znikł już im z horyzontu. Szybciej. Świst wiatru, napierające z ogromną siłą powietrze, ciężkie jak ołów, brak tchu, a w głowie tylko jedno zdanie. Byle szybciej. Skok. I jeszcze jeden i kolejny, na łeb na szyję w przepaść. W cień, w mrok, w ciemność, gdzie czas jest względny, gdzie można pędzić przed siebie z prędkością światła. Szybciej niż jakiekolwiek żywe stworzenie, szybciej niż sama myśl. Poczuł jak upaja się samą prędkością. W głowie czuł pulsującą krew przepełnioną adrenaliną. Miał ochotę wybuchnąć szaleńczym śmiechem, serce waliło mu jak oszalałe. To było sto razy lepsze niż alkohol i wszystkie używki razem wzięte. Nie dziwił się tym, którzy uzależnili się od tego uczucia, sam był na krawędzi i musiał mocno się starać, żeby nie wpaść w nałóg.

"Bogowie, jak ja to kocham!" - pomyślał śmiejąc się na głos.

W mroku zalśniły szkarłatne oczy. Oczy demona. Cień wyruszył na swe łowy i nic nie było w stanie go zatrzymać.

* * *

Akihito nie odrywał oka od lunety zamocowanej przy karabinie snajperskim. Cała senność i znużenie opuściły go niczym uchodzące powietrze z dziurawego balona. Teraz leżał przyczajony niczym drapieżnik czekający na swą ofiarę. Uśmiechał się do siebie na myśl o szybkim wykonaniu zadania. To miała być jedna z rutynowych misji - zlokalizować cel, podejść go niezauważenie, użyć "lekkiej" perswazji w celu uświadomienia mu popełnionych błędów i zniknąć szybko, nie pozostawiając żadnych śladów. Bułka z masłem. Wystarczyło tylko poczekać, aż ofiara wpadnie w zastawianą na nią pułapkę. Akihito poruszył się nieznacznie, uśmiechając się jeszcze szerzej. W oddali usłyszał jadący samochód, będący zaledwie kilkanaście metrów od jego kryjówki. Pomimo sporej odległości, mężczyzna słyszał pracę silnika tak dobrze, jakby stał niecały metr od niego. Aki do swoich uszów bez przerwy przesyłał niewielką ilość chakry ( której istotą było powietrze, co dodatkowo pomagało, ) która wzmacniała jego narząd słuchu, wyczulając go na nawet najcichszy dźwięk na obszarze kilkunastu metrów. Oblizał spierzchnięte wargi, kładąc palec na spuście. Jeszcze dziesięć... Dziewięć... Osiem... Zza zakrętu błysnęły światła... Sześć... Pięć... Pędzące auto było już prawie przy nim... Dwa...

- Jeden - wyszeptał naciskając spust.

* * *

Nariko trąciła czubkiem buta szklaną buteleczkę, z rezygnacją patrząc na bałagan w kuchni. Nie miała siły, a co najważniejsze chęci, do ogarnięcia tego rozgardiaszu. Postanowiła uprzątnąć to z samego rana, a póki co utorowała sobie drogę do lodówki. Z relaksu i długiego snu nic nie wyszło - po tym, co się wydarzyło wiedziała, iż nie zmruży oka nasłuchując, czy z Ayumi wszystko w porządku.

"Żeby to chociaż był normalny koszmar" - pomyślała, grzebiąc w lodówce.

- Dziwne - powiedziała na głos, prostując się i drapiąc po głowie. - Przysięgłabym, że miałam jeszcze dobre pół butelki wina.

Przez chwilę stała tak rozmyślając, co też mogło stać się z trunkiem. W końcu wzruszyła ramionami, trzasnęła drzwiczkami i wyszła z kuchni.

"Pewnie wypiłam już dawno i o tym zapomniałam" - myślała, kierując się do salonu, a konkretnie do barku.

Otworzyła go, zajrzała do środka, po czym ze świstem wypuściła powietrze. Barek zionął pustką.

"No dobra, mogłam zapomnieć o jednej butelce, ale kurwa o dziesięciu?"

Poczuła jak w głowie przeskakują jej trybiki.

- Akihito, zabiję cię - wysyczała lodowato.

Powinna była się od razu domyślić, że to przyjaciel po raz kolejny oddał jej "przysługę", i oczyścił cały dom z alkoholu. Nie było nawet co sprawdzać po kątach, gdzie zawsze miała zachomikowane kilka piw - mogła się założyć, że Akihito przeszukał każdy zakątek i szparkę cal po calu. Ponura i wściekła jak diabli, opadła ciężko na kanapę. Nie mogła zasnąć, nie mogła odpocząć, a teraz do tego nie mogła się napić.

- Czy to jest jakiś spisek? - spytała kładąc się i kryjąc twarz w poduszce. - Dlaczego jak coś idzie źle, to wszystko?

- Wiesz, że rozmowa z samą sobą to pierwsza oznaka, iż twoja psychika nie jest w najlepszej kondycji? - usłyszała nad sobą.

- A po naszemu, że zaczyna mi odwalać, tak? - zapytała, podnosząc się. - Nie słyszałam, kiedy wszedłeś, Yoh-sensei.

Nad sobą ujrzała twarz swojego starego mistrza, Yoh Yasukinyu - staruszka niezwykle energicznego, jak na swój wiek żwawego i wiecznie promieniującego, co jest u Cieni cechą niezwykle rzadką, pogodą ducha i optymizmem. Mężczyzna był niewielkiego wzrostu, miał zaledwie sto pięćdziesiąt centymetrów. Przy wysokiej Nariko wyglądał jak miniaturka człowieka. Drobnej postury, przypominał bardziej porcelanową lalkę, niż żywą istotę. Zazwyczaj nosił tradycyjne japońskie kimono i wyglądał jak stereotypowy mędrzec - podparty na lasce, z długą, zadbaną siwą brodą i mądrym spojrzeniem zdającym czytać w ludzkich sercach. Na jego poprzecinanej zmarszczkami twarzy uśmiech gościł przez cały czas, a niebieskie oczy patrzyły odrobinę łobuzersko na świat. Ogólnie Yasukinyu był osobą, której nie dało się nie lubić i zawsze wzbudzał we wszystkich pozytywne emocje.

- Wuj mówił mi, że chciałeś się ze mną widzieć. Miałam zajrzeć do ciebie jutro - zaczęła Nariko, gestem zapraszając swojego nauczyciela by usiadł przy niej.

- Wybacz, że cię nachodzę o tej porze, ale przechodziłem obok i zobaczyłem zapalone światło, chciałem sprawdzić czy wszystko w porządku. Nie wiedziałem, ze już wróciłaś. Szybko ci poszło, szybciej niż podejrzewał Tayuu i inni.

Kobieta uśmiechnęła się blado.

- To nie było zbyt trudne. Facet do końca nie wierzył, że to, co się dzieje jest realne. Chciałam ci podziękować za opiekę nad Ayumi, gdy mnie nie było. Mam nadzieję, że nie sprawiała kłopotów.

Yoh roześmiał się radośnie.

- Kłopotów? W życiu nie spotkałem milszej młodej damy, spędzanie z nią czasu to czysta przyjemność. Właśnie, nie obudzimy jej przypadkiem?

- Wątpię, by obudził ją teraz nawet wystrzał armatni. Podałem jej mocny środek nasenny, będzie spała jak zabita do rana.

Yaukinyu spoważniał.

- Znowu?

Nariko w milczeniu pokiwała głową.

- Co tym razem widziała?

Kobieta opowiedziała szczegółowo o śnie Ayumi. Gdy skończyła, zapadła przytłaczająca cisza. Ayumi Kimisaki nie urodziła się jako Cień. Była jedną z nielicznych osób, które przygarnięto do wioski, a zaszczyt ten spotkał ją ze względu na jej "dar". Dziewczyna posiadała wrodzoną zdolność prekonignacji, czyli umiejętność przewidywania zdarzeń. Podczas snu, Ayumi miewała przebłyski, w których widziała zarówno przyszłość, jak i rzeczy, które już miały miejsce. Prekonignacja, czy jasnowidzenie, jest zjawiskiem o tyle rzadkim i wartościowym, iż nie wielu ludzi go doznaje, a jeśli już, to większość z ich wizji jest "nieczytelna". Ayu była inna. Jej sny były tak wyraźne i realne, iż nieraz obrażenia, których w nich doznawała, faktycznie pojawiały się na jej ciele. Dodatkowym niebezpieczeństwem był fakt, że gdy wpadła w trans, wybudzenie jej przez kogoś z "zewnątrz" graniczyło z cudem. Każda kolejna wizja zwiększała także ryzyko zapadnięcia w śpiączkę. Ten sen był pierwszym po prawie czteroletniej przerwie i był bardziej niepokojący od pozostałych. Do tego był dwuznaczny.

- Myślisz, że zobaczyła przyszłość? - przerwała milczenie Nariko.

Yoh wzruszył ramionami.

- Nie mam pojęcia. Równie dobrze mogła zobaczyć masakrę w Czarnym Pałacu, wszystko wyglądało dokładnie tak samo: ruiny, zgliszcza, zmasakrowane, obdarte ze skóry ciała...

- Boję się o nią - wyszeptała kobieta, pustym wzrokiem patrząc przed siebie. - Ledwo, co zdołałam ją obudzić, a gdy ją dotknęłam... Była rozpalona, gorąca, nawet udało się jej mnie poparzyć - z tymi słowami wyciągnęła prawą dłoń.

Wewnętrzna strona była czerwona i pokryta bąblami. Yasukinyu wpatrywał się w nią zdumiony.

"To niemożliwe" - pomyślał przejęty. - "Nariko jest praktycznie całkowicie odporna na ogień. Chyba, że to nie był zwykły płomień... "

Przecież już raz Nariko była dotkliwie poparzona, ale to było tak dawno, jeszcze, kiedy była dzieckiem. Yoh delikatnie ujął jej zranioną dłoń. Kobieta poczuła jak chakra wnika w ranę, natychmiastowo ją gojąc. Już po chwili nie było po niej śladu. Przynajmniej na pierwszy rzut oka.

- Dziękuję, sensei.

- Nie ma, za co.

Yoh w duchu postanowił zbadać dogłębniej sprawę tej wizji, jak i przyczynę powstania rany. Nie należało tego lekceważyć, instynktownie czuł, że to może naprowadzić go na ślad, którego szukał od miesięcy. Nie wolno mu było zaprzepaścić takiej okazji. Od tego zależała przyszłość ich wspólnoty. W dodatku jego przeczucie mówiło mu, że coś się święci, piszczało jak alarm w kradzionym samochodzie. Wiedział, co to oznacza. Kłopoty. Yasukinyu już wcześniej wiedział, że nie ma czasu do stracenia, ale w tym momencie uczucie to przytłoczyło go z siłą kilku ton. Działo się coś złego, jakaś choroba trawiła ich od wewnątrz, i nieubłaganie zbliżali się do punktu kulminacyjnego. Trzeba było działać, i to szybko. Yoh usadowił się wygodniej na kanapie. Zapowiadała się długa i męcząca noc.

- Pozwolisz, że przejdę w końcu do rzeczy... - zaczął, a w miarę mówienia napięcie, jakie panowało między tą dwójką jeszcze bardziej się zwiększyło.

Za oknami zapadły właśnie najgłębsze ciemności. Idealną ciszę mąciła tylko przyciszona rozmowa między uczennicą, a mistrzem. Rozmowa, i nerwowe pohukiwanie sowy.

* * *

Z martwego gardła wydobył się przeszywający, zwierzęcy okrzyk. Oczy zaczęły szaleńczo wirować, a echo odbijające dziki wrzask omal nie ogłuszyło Tayuu. Kiedy krzyk dobiegł końca, głowa zapłonęła jasnym, błękitnym płomieniem, który szybko objął całą czaszkę, wraz z piedestałem, nie przekraczając jednakże nakreślonej pieczęci. Tsubasa jednak na wszelki wypadek, skulił się za marmurem. Wstał dopiero, gdy przestały do niego docierać odgłosy skwierczenia. W głowie zawróciło mu się lekko od unoszącego się smrodu spalonych włosów i mięsa. Po raz kolejny zaczął żałować, że pomieszczenie jest całkowicie pozbawione okien, a przez to i dostępu do świeżego powietrza. Drżącą ręką wyłączył dyktafon, spoglądając na to, co zostało z jego "świadka". Czarna, osmalona i ze ściągniętą skórą, czaszka przypominała bardziej małpią, niż ludzką. Gałki oczne przez wysoką temperaturę pękły jak jajka wrzucone do zbyt gorącej wody. Obrzydliwość. Jednak to nie ten widok sprawił, iż mężczyzna poczuł ciarki na plecach.

"To wszystko nie ma najmniejszego sensu" - myślał gorączkowo, tępo patrząc się na trzymany dyktafon.

Po "przesłuchaniu" liczył na to, że rozjaśni mu się w głowie, że wszystkie elementy utworzą jedną całość. Nagle okazało się, że jest bezradny jak dziecko, które nie ma wszystkich kawałków puzzli i w ten sposób nie może ułożyć obrazka. I to tych z samego środka. Tayuu zmarszczył brwi wytężając umysł. Zamiast rozwiązania jednej zagadki, otrzymał kilka nowych. Jakaś kumulacja czy co? Miał dziwne przeczucie, że Yoh Yasukinyu wie coś więcej na ten temat. Niestety, nie mógł zmusić go do współpracy, nie miał na niego żadnego wpływu. Podobnie jak on, zasiadał w Radzie Siedmiu, co oznaczało, że są sobie równi i żaden nie musi się spowiadać drugiemu ze swoich czynów. Nawet z tego, dlaczego do swojej misji wybrał właśnie Nariko, chociaż Tayuu osobiście mu to odradzał. Mógł wybrać każdego, ale chciał właśnie ją. Tsubasa prychnął wychodząc z komnaty. Już widział minę bratanicy, kiedy dowie się, na jaki to świetny pomysł wpadł jej sensei.

"O tak, na pewno będzie wniebowzięta."

Miał tylko nadzieję, że Takeshi i Akihito nie schrzanią swojego zadania. Może ich powrót rzuci choć trochę światła na tę mroczną sprawę.

* * *

Samochód wyhamował z piskiem opon. Kiedy tylko zatrzymał się w miejscu, wyskoczył z niego kierowca, nerwowo oglądając wszystkie koła. Mężczyzna był zawodowym szoferem i nie pamiętał, kiedy ostatnio złapał gumę, w dodatku na takim odludziu! W zamyśleniu podrapał się po głowie. Lewa, tylna opona była całkiem opadnięta, a on nie przypominał sobie, żeby najechał na coś zdolnego ją przebić. A zresztą zdąży się nad tym zastanowić, gdy dojadą do celu. Na razie należy się skupić na jak najszybszym usunięciu awarii. Jego szef był już nieźle wstawiony, a zawsze, gdy więcej wypił, robił się bardziej gburowaty i upierdliwy niż zwykle.

"Gruba, podła świnia" - myślał, wyciągając zapasowe koło z bagażnika. - "Myśli, że jeżeli ma kasę to innych może traktować jak śmieci. Sam nie jest wart funta kłaków."

- Co się znów stało? Gdzieś ty się ćwoku uczył jeździć! - warknął pasażer przez uchylone okno.

- Proszę o chwilę cierpliwości. Zaraz wznowimy podróż - odpowiedział służalczym tonem szofer, biorąc się czym prędzej do pracy.

- Ja myślę. Nie płacę ci za stanie w lesie - burknął szef, zakręcając szybę.

"Byłoby szybciej, gdybyś ruszył ten swój tłusty tyłek i mi pomógł" - pomyślał mężczyzna, odkręcając koło.

Nagle przerwał, odwracając się gwałtownie do tyłu.

"Dziwne, wydawało mi się, że coś słyszałem"

Potrząsnął głową. Nie, to pewnie stres daje mu się we znaki.

- Muszę znaleźć sobie lepszą robotę - mruknął pod nosem, wznawiając działania.

Tymczasem w środku auta, ogromny mężczyzna "wylewający się" na tylnym siedzeniu, wachlował się drogim, ozdobnym wachlarzem. Po jego tłustej, nalanej twarzy, spływały strugi potu, zalewając mu oczy. Mężczyzna przez to bez przerwy mrugał. Drugą ręką ocierał sobie czoło, przeklinając głupotę swojego kierowcy. Idiota z pewnością wjechał w jakiś gwóźdź czy kamień, i na stówę rozpieprzył oponę. Mężczyzna zamrugał gwałtowniej, zamierając z dłonią w połowie drogi do twarzy. Coś tu było nie tak, czyżby poczuł zimny powiew? Uniósł głowę do góry. No tak, szyberdach był otwarty, ale...

"Nie pamiętam, żebym go otwierał" - pomyślał mrużąc małe, świńskie oczka. - "Może i jestem gruby, ale przecież nie mam sklerozy."

Za moment jednak otworzył je szerzej ze strachu. Gwałtownym ruchem położył dłoń na klamce, chcąc jak najszybciej wypaść z samochodu, gdy...

- Zabieraj rękę i siedź cicho, inaczej dorobię ci dodatkowy otwór do oddychania - usłyszał szept.

Przełknął głośno ślinę, z trudem sadowiąc się z powrotem na miejscu. Nie widział swojego rozmówcy, był jednak pewien, iż ten siedzi przed nim. Zadrżał, gdy w mroku rozbłysły czerwone ślepia.

- Kim... kim ty do diabła jesteś? - zapytał, starając się nadać swojemu tonowi pewność siebie.

Nie wyszło mu to jednak, i jego głos przypomniał bardziej zduszony pisk.

- Zamknij się i nie odpowiadaj niepytany. Nie mam czasu na bzdury, więc przejdę od razu do rzeczy - warknął nieznajomy. - Zawiedliśmy się na tobie i to ogromnie. Robiliśmy z tobą korzystne interesy, dobrze ci płaciliśmy, a ty co? Myśleliśmy, że mamy umowę, że potrafisz być lojalny...

Mężczyzna poczuł, jak krew odpływa mu z twarzy. Zdał sobie właśnie sprawę z tego, kim jest jego rozmówca. Chciał wezwać pomoc, lecz napastnik rozgryzł jego plan zawczasu. Z ciemności wystrzeliło ostrze tak szybko, iż zauważył je dopiero, gdy naciskało mu na szyję. Na nieskazitelnie biały kołnierzyk kapnęła kropla krwi.

- Nawet nie próbuj - ostrzegł go chłodno. - NIE jesteś niezastąpiony.

- Cczego cchcecie? Cco zzrobiłem nie tak? - wydukał z trudem, starając się grać na zwłokę.

W duchu modlił się, by szofer jak najszybciej zmienił oponę i wsiadł do samochodu. Wtedy istniała szansa, że domyśli się, iż coś jest nie tak.

- Masz mnie za idiotę? Dobrze wiesz, o co chodzi - czerwone ślepia zwężyły się w szparki.

"Stary pośpiesz się, zaraz będziesz miał towarzystwo."

- Byłeś zbyt chciwy, zbyt zachłanny. Zacząłeś robić interesy ze złymi ludźmi. A to nam bardzo przeszkadza w pracy, nawet nie wiesz jak bardzo.

Grubas głośno przełknął ślinę.

- Za... zabijesz mnie? - pytanie to ledwo przecisnęło mu się przez krtań.

Nieznajomy roześmiał się dźwięcznym głosem.

- Zabić? Masz nas za barbarzyńców? Nie mordujemy swoich wspólników... No, chyba, że już przestaną nimi być.

Groźba zawisła w powietrzu. Mężczyzna oddychał z trudem, wciągając powietrze jak ryba przez rozchylone usta.

- Cco mam zrobić?

- Dostaniesz drugą szansę. W stosownej chwili skontaktujemy się z tobą tak jak zawsze. Pamiętaj - to twoja druga i zarazem ostatnia szansa. Jeden błąd i... - gruby kwiknął, gdy ostrze głębiej wcięło mu się w skórę. - Zerwiemy naszą umowę. A wtedy znajdę cię, choćbyś się ukrył w samym piekle. Zrozumiałeś?

Gruby chciał mu odpowiedzieć, coś jednak ścisnęło go za gardło. I tym razem to nie był strach. Spróbował ponownie, lecz ból tylko się nasilił. Poczuł jakby ktoś rozpalił mu w środku ogień. A potem...

"Takeshi zwijaj się, słyszysz?"

"Czekaj, coś się dzieje."

"Co?"

"Nie czujesz?"

- O cholera! - krzyknął, w ostatniej chwili wyskakując przez otwarty dach.

W ślad za nim wystrzeliło stado splątanych, oślizgłych czarnych macek. Takeshi przetoczył się po jezdni wyjmując jednocześnie shurikeny.

- Akihito! - zawołał, rzucając pociskami.

Blondyn czekający wciąż w swojej kryjówce, na okrzyk przyjaciela zareagował błyskawicznie Poderwał się i wycelował w wijącą się masę. Kule dosięgły celu równocześnie z shurikenami. "Coś", co było posiadaczem macek, zawyło ogłuszająco z bólu. Czarne, wężowate zwoje cofnęły się z powrotem do samochodu. Akihito zostawił karabin, wyjmując zza pasa dwie składane kamy, połączone ze sobą łańcuchem. Podbiegł do Takeshiego.

- Co to było? - zapytał, pomagając mu wstać.

- Nie mam pojęcia.

- Myślisz, że...

- ... go zabiliśmy? - szarowłosy parsknął. - Raczej mocno wkurzyliśmy. Powinniśmy... - reszta część zdania uwięzła mu w gardle.

Samochód począł się trząść, jakby ktoś w środku ze wszystkich sił starał się z niego wydostać. Takeshi wyszarpnął kunai. Akihito płynnym ruchem rozłożył obie kamy. Blachy auta zaczęły się wybrzuszać w różnej wielkości guzy. Nagle spawy nie wytrzymały parcia i samochód na ich oczach rozleciał się na drobne kawałki. Tylko refleks ocalił obu mężczyzn przed przygnieceniem szczątkami. Odskoczyli do tyłu, a w miejsce gdzie przed chwilą stali, uderzył silnik, lub raczej to, co z niego zostało. Obaj popatrzyli na siebie z zaskoczeniem, a potem spojrzeli w kierunku, gdzie spodziewali się ujrzeć wrak.

- Bogowie, co to jest? - wyszeptał blondyn, nie mogąc oderwać oczu od potwora.

Wśród resztek złomu wiła się ogromna plątanina czarnych macek. Były tak gęste, iż zasłaniały swojego właściciela. Z ich wnętrza wydobył się długi, nieludzki ryk złości. Przyjaciele dopiero teraz spostrzegli, że parę macek leży bez ruchu. Na pewno były to te, które przyjęły na siebie pierwsze uderzenie. Kilka z nich unosiło się teraz nad ziemią, kręcąc się dookoła. Takeshi nie mógł oprzeć się wrażeniu, iż "węszą" w poszukiwaniu ofiary. Nie pomylił się. Błyskawicznie pomknęły w ich stronę, gdy tylko wyczuły ich obecność. Mężczyźni odskoczyli na boki. Macki uderzyły w asfalt z ogromną siłą, krusząc go jak kredę. Bez wahania przystąpili do kontrataku. Szarowłosy doskoczył do macek; Akihito osłaniał tyły. Ciął zamaszyście raz za razem, jednak na potworze jego ataki nie zrobiły większego wrażenia. Zdołał zaledwie zadrapać mu skórę. Drgnął, gdy coś świsnęło mu za plecami. To niebieskooki rzucił kamami w stronę macki, która próbowała zajść go od tyłu. Mężczyźni zaczęli wycofywać się w kierunku lasu, mając nadzieje, iż potwór nie ruszy w pościg za nimi.

- Co jest, poprzednim razem zadziałało - wydyszał Aki, gdy znaleźli się w bezpiecznej odległości.

- Nie wiem, nie zdołałem nawet zadrasnąć tego cholerstwa - mruknął Takeshi, trąc w zamyśleniu policzek.

Nie spuszczał wzroku z potwora, który, zdezorientowany nagłym zniknięciem przeciwników, miotał się wściekle we wszystkie strony. Bestia najwyraźniej była ślepa, za to miała genialny węch. Jeszcze chwila, a wyczuję ich obecność.

- Dobra, mam plan. Ty odwrócisz ich uwagę, a ja... - przerwał mu krzyk Akihito.

Blondyn leżał na ziemi. Jedna z macek, cienka, ale przez to wcale nie słabsza, podpełzła niezauważona i oplątała mu się wokół nóg. Zaczęła wlec go w stronę splotu - co niektóre macki wyciągały się, by jej pomóc. Akihito krzyknął ponownie. Spodnie wokół kostek zaczęły mu się topić. Cokolwiek go ciągnęło, było najwidoczniej żrące. Zamachnął się łańcuchem. Kamy owinęły się wokół najbliższego drzewa. Mężczyzna podciągnął się i zaczął mocować z napastnikiem. Pozostałe macki pełzły w jego stronę coraz szybciej. Takeshi wybił się wysoko. Póki stwór był zajęty jego przyjacielem, miał szansę na przeprowadzenie skutecznego ataku. Jeżeli jednak zawiedzie, zgubi ich obu. Będąc nad samym środkiem splotów, wyjął z kieszeni czarne aksamitne wstążki i, wciąż je trzymając, zaczął pośpiesznie wykonywać serie pieczęci. Kilka z macek wystrzeliło w jego kierunku.

"Bogowie, o by to zadziałało..."

* * *

*sztuka ninja: władca umarłych - jedna ze specjalnych technik klanu Tsubasa.

* * *

Na zakończenie - portret Nariko, wykonany przez moją kochaną Naomi :)